wciąż w tym samym miejscu
w betonie po kolana
ściany przechylają się
i wrastają mi w zgarbione plecy
nie wydostanę się
klatka jest mną
ręce zżelaziały w pręty
pordzewiały od łez
wsiąka we mnie noc i krew
nie zaznam spokoju
wciąż muszę patrzeć
szeroko otwartymi oczyma
nie podchodź
za późno
jestem puszką pandory
*obraz pochodzi ze strony www.beksinski.com.pl
Posty
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz