Często z nerwów nie wiem, co ze sobą zrobić. Wtedy idę do kuchni wypocić frustrację i wymiksować się ze stresów. Wyłączam analizowanie, rozmyślanie, rozpaprywanie spraw bieżących na rzecz dobierania smaków i delektowania się zapachami.
Nie lubię marnować jedzenia, dlatego często robię różne zapiekanki, placki, "przegryzajki", które świetnie sprawdzają się potem jako np. lunch do pracy. Miałam w domu paczkę francuskiego ciasta, świeżą bazylię, resztkę serka ricotta, trochę mascarpone i nasz rodzimy serek Capri. Roztarłam serki widelcem na gładką masę, dodałam trochę słodkiej śmietanki 30%, posiekanej bazylii, rozgniecionego pomidora (bez gniazd nasiennych) i trochę koncentratu pomidorowego do smaku, doprawiłam solą i pieprzem.
Ciasto francuskie pokroiłam na prostokąty, połowę prostokątów ponacinałam jak na zdjęciu. Na ciasto nakładałam masę serowo-pomidorową, brzegi prostokątów smarowałam wodą, przykrywałam ponacinanymi kawałkami ciasta i zlepiałam porządnie rogi. Ciastka można posmarować rozbełtanym żółtkiem. Piekłam w piekarniku nagrzanym do 200 stopni przez ok. 15 minut.
Pysznie smakowały również na zimno z dojrzewającą szynką i wędzonym boczkiem.
Posty
chciałabym tak pysznie reagować na stres :)
OdpowiedzUsuńZeruya, to tylko jedna z całego wachlarza reakcji. Tyle że ta akurat ma pozytywne następstwa, dla mnie samej oraz dla otoczenia :-)
OdpowiedzUsuńA mnie zdarzało się kilka razy piec nocą, kiedy miałam problemy z zasypianiem zamiast proszków wyżywałam się w kuchni, najczęściej piekłam:)Pomagało! Sfoglia ricota pomodori, przepis w sam raz na włoskie warunki. Spróbuję się zmierzyc z Twoim przepisem, chociaż ciasto wolę zrobic sama.Pozdrawiam.Bożena
OdpowiedzUsuńBożenka, wiadomo, ciasto robione własnoręcznie jest o niebo lepsze od tego ze sklepu. Myślę też, że nadzienie można spróbować zrobić takie jak do włoskich pierożków calzoncini (takich pieczonych), z dodatkiem mozzarelli, wydaje mi się, że też będzie pasować do ciasta francuskiego.
OdpowiedzUsuń