scared to life

od urodzenia
skazana na śmierć
jestem mała jak
drewniany regał

nigdy
nie słyszałam
jak bije mi serce
ale umiem udawać

umiem
być czymkolwiek kimkolwiek
i obojętnie z kim

Lunatic Soul

Wprawdzie album ukazał się ponad rok temu, w październiku 2008, ale mój zachwyt nad tym projektem nadal utrzymuje się na tym samym poziomie.
Autorem projektu jest Mariusz Duda, basista i wokalista z Riverside. Można zatem było się spodziewać "powtórki z rozrywki". Na szczęście - być może stało się to również dzięki udziałowi znakomitych muzyków z Indukti oraz Quidam - otrzymaliśmy album - prawie koncepcyjny - w zupełnie nowym stylu, choć moim zdaniem całkowicie odseparować tejże muzyki od rocka progresywnego nie można (patrz utwór Lunatic Soul), mimo KOMPLETNEGO braku na płycie gitary elektrycznej i deklaracji Dudy, że materiał nic wspólnego z tym nurtem nie ma. Wystarczy wziąć pod uwagę chociażby sam styl śpiewania Dudy, który od razu nasuwa skojarzenia z wokalem np. Barretta z Pendragon czy Magginiego z Clepsydry, no, i nastrój wykreowany na płycie.
Nieobecność gitary elektrycznej wcale nie zubożyła materiału, królują gitary akustyczne i basowe, również instrumenty perkusyjne mają swój istotny udział, jest fortepian, flet, Duda chwalił się nawet użyciem afrykańskiej kalimby oraz chińskiego quzheng.
Na płycie słychać ambient, sporo progresywnych, folkowych, orientalnych i psychodelicznych brzmień. Inspiracją dla Dudy była twórczość Dead Can Dance, Hedningarny, Petera Gabriela, Briana Eno, Sigur Ros. Na pierwszy "rzut ucha" wydaje się, że od DCD i Hedningarny Duda wziął neofolkowe brzmienia, a Peter Gabriel zaraził go eklektyzmem i wielokulturowością.
Ciekawa jest sama kompozycja płyty: materiał - o stopniowanym napięciu - zamknięty jest klamrą stworzoną z pierwszego i ostatniego utworu, "Prebirth" to jakby kontynuacja "Waiting For The Dawn", koniec jest początkiem, tutaj również w sensie metaforycznym: „To opowieść o podróży w zaświaty i możliwości ponownego narodzenia” – mówi Duda o swoim projekcie.
Wystarczy zapalić świece, założyć słuchawki na uszy i oddać się tej mrocznej podróży do krainy śmierci: "To będzie orientalno-transowo-psychodeliczno-słowno-muzyczna podróż przez mrok gęsty jak smoła, przez który może przejść, albo raczej przepłynąć, tylko… obłąkana dusza" [Mariusz Duda].
Polecam wywiady z Mariuszem Dudą:
Jestem troszeczkę skażony orientalnie
Po raz pierwszy zdany jestem tylko na siebie
O samym projekcie warto poczytać na stronie Lunatic Soul

Krótko mówiąc, jestem pod dużym wrażeniem jakości oraz brzmieniowej różnorodności materiału na tym albumie. Oniryczna, tajemnicza, mroczna, hipnotyzująca, soczysta, poruszająca, taka jest ta muzyka.

Poniżej tytułowy utwór, który wraz z "Out On a Limb" oraz "The Final Truth", należy do moich ulubionych na tej płycie.



A tutaj, w odtwarzaczu Grooveshark, można przesłuchać cały album.

firanki zawieszone
pierniczki udekorowane
zupa grzybowa gotowa
karp zastyga w galarecie
sernik czeka na polewę
śledzie zamarynowane
kanapa wyprana
dom posprzątany
choinka ubrana
pasztet skończony
życzenia rozesłane

tylko ten chłód
jest nie do zniesienia

ale "To nic, to nic, powiedziałem sobie, nic nic"*
Święta przecież Święta



*"Moskwa Pietuszki", Wieniedikt Jerofiejew.

life is immense*

mówisz
życie jest zbyt duże

moje jest
ściśnięte jak pięść
co trafiać chce
wciąż w prawy policzek

czas kołem się toczy
zęby przekładni wbijają się w kark
do krwi

ciąży krzyż na krzyżu
gdy dégringolade po równi pochyłej
ściąga mnie tam gdzie moje miejsce
a ci bez winy znów rzucają kamieniami

życie jest zbyt duże
to dlatego wciąż śnię
że tonę




*"Leggenda del pianista sull'oceano [1900: człowiek legenda]", reż. Giuseppe Tornatore

a jednak czasami
chciałabym nie móc
żyć bez kogoś

Oto stoję przed tobą w deszczu ciała

Eda Ostrowska to poetka mało rozpowszechniana i chyba niedoceniona.
"Oto stoję przed tobą w deszczu ciała" to jej jedyna powieść, wydana w 1983 roku przez Iskry, jednokrotnie, bez wznowień. Szkoda, bo dostęp do tej pozycji jest mocno ograniczony. W uproszczeniu, to "wewnętrzna" historia, pamiętnik narkomanki, uzależnionej od "polskiej heroiny" ze słomy makowej.
Przeczytałam ją, będąc jeszcze w liceum i do tej pory pamiętam ból i rozpacz krzyczące z każdego zdania. Nie jest to typowa powieść, język tej prozy jest wybitnie poetycki, najeżony zmysłowymi metaforami, narkotyczno-onirycznymi wizjami, miejscami jest gonitwą myśli, przypomina pismo automatyczne popularne u francuskich surrealistów.
Eda na zawsze naznaczyła moje widzenie świata. Może dlatego ją pokochałam, bo jest w niej trochę Poświatowskiej, trochę Cendrarsa, trochę Plath...

"12.04.80 r.
Wróciłam, trawa nie obróciła się w zieleń, we krwi rozpacz, nie moja, rozpędzonej planety, nie umiem nazwać czerni w uciekających żyłach - dopóki żyć będę, będę martwa, choć kwiaty będą świtać krwią, choć kwiaty będą rosnąć krwią, choć kwiaty będą pachnieć krwią, malować krwią, śnić krwią, przesuwać ławki, biec... Boże!, ile jest nieb dla kwiatów, a ile dla ludzi?... całować krwią, krwią, krwią, włosy uwodzić w słońcu, chować siebie na uśmiech w ściętej brzozie[...]."

"20.10.80 r.
[...]Czuję się pusta, głębinowa, dudnię i nie widzę innego porozumienia między mną a światem jak poprzez metal i pragnienie chwili.
Mam świat ogromny: łańcuchy górskie przecinają linie papilarne dłoni, chałupki chodzą po proszonym, ale mają w sobie dużo ciepła i niebieskich koralików, za które można kupić wszystkie wsie i bydło, i nadto szczęśliwość białych kwiatów, które z ufnością poddają się wodzie.
W moim świecie Muzyka jest Ciszą, są też symfonie, koncerty i czuby drzew.
Agresja lodówki i nocnego budzika w mój świat jest tak udokumentowana i silna, że paraliżuje uszy, które kochają widzialność, szum drzew w misie żywiołów i niski głos Piotrka, szanujący obrzędową ciszę lasu.
Zaciskam oczy, trzymam się kurczowo zrudziałego kota, a sprzęty, lalki, szpilki, sondy cisną się do porów mego ciała, zagłuszają szum drzew w latrynie aorty.
Rzeczy odbieram jako coś, co chce mnie zniszczyć, wypełnić sobą, zamknąć w lakierze, kształcie buta i połysku.[...]
Jestem z drewna i bodźca, a świat pulsuje, okrutny i agresywny. Boję się, że jeśli tak będzie dalej, ja umrę, a świat skryje się w drzewach i szumieć będzie pastelowo".

"Lublin, ...03.81 r.
[...] Siedzę biała,podłużna, bezmyślna, czuć mnie smutkiem i krzykiem rozkładającego się jeziora. Umieram, obsuwa się ciało, cicho, panicznie, żurawie pikietują niebo, czuję ciężar, bezwład opadających piersi[...]. Umrę i skokiem w dół, w czerwone udręczenie zabiję w sobie już w ustach nie rozbudzone dziecko.[...]"

Słowa Edy zapadają w pamięć, oto ona, obnażona, samotna, rozdrapana krwawiąca rana.

Źródło zdjęć: www.digart.pl

Perfect Sunday Lemon Cake

Mam ochotę na prawdziwy niedzielny poranek.
Taki bez budzika i patrzenia na zegarek. Wstaję, jak już się wyśpię. Najpierw gorąca kąpiel, potem cappuccino i kawałek cytrynowego ciasta.


Najprostsze na Świecie Ciasto Cytrynowe:

Potrzebne:
jedna cytryna, cztery jajka, jedna szklanka cukru pudru, półtorej szklanki mąki, jedna łyżka kisielu cytrynowego w proszku, pół szklanki oleju, łyżeczka sody oczyszczonej, ewentualnie zapach cytrynowy.

Przygotowanie:
Jajka w całości zmiksować z cukrem, dodać olej, zapach, otartą skórkę z całej cytryny, wyciśnięty sok z połówki cytryny, mąkę, kisiel i sodę (albo proszek do pieczenia. Wszystko dokładnie wymieszać i wylać do formy (tortownica około 22 cm średnicy albo keksówka). Do ciasta można wrzucić pokrojone w kostkę jabłka, brzoskwinie albo suszone owoce. Nagrzać piekarnik do 180 stopni i upiec. Upieczone ciasto odstaje od brzegów formy. Podawać z bitą śmietaną i wiórkami gorzkiej czekolady.

W idealną niedzielę musi być czas na nordic po lesie, wytarmoszenie psa i książkę przy kubku zielonej herbaty. A popołudnie...niedzielne popołudnie jest zawsze leniwe i "wytatuowane" poniedziałkiem... Drzemka z kotem na sofie i wieczorny film powinny pozwolić o nim na chwilę zapomnieć.

Zdjęcia - www.strykowski.net

dead angel

obrastam kurzem
kotami paprochami
nieruchoma jak nagrobek
postawiony dawno marzeniom
o Afryce

wiem
z tobą wszystko byłoby możliwe
może nawet dałabym radę wzdychać
z prawdziwej miłości

nie przecieraj jednak granitowych kantów
niepotrzebne mi ani światło ani uniesienia
ani własne zmartwychwstanie

więc nigdy więcej
nie budź we mnie nadziei

closer

Nie będzie dobrze.
To nic.

Nie dbam o siebie.

Wyspy Szczęśliwe - Fuerteventura

"A ty mnie na wyspy szczęśliwe zawieź,
wiatrem łagodnym włosy jak kwiaty rozwiej, zacałuj,
ty mnie ukołysz i uśpij, snem muzykalnym zasyp, otumań,
we śnie na wyspach szczęśliwych nie przebudź ze snu".
[K.I. Gałczyński]




Islas Canarias nie są trendy: "A po co ty tam lecisz? Tam nic nie ma!"
A przecież są to opisywane w starożytności Wyspy Szczęśliwe - mimo że naznaczone pechową 13, bo tyle właśnie wysepek liczy archipelag - od 2009 roku uznane za rezerwat biosfery UNESCO.
Mnie zaczarowały zwłaszcza dwie, Lanzarote i Fuerteventura, jedna kompletnie inna od drugiej. Ale to na Fuerte chcę wrócić, nie zobaczyłam wszystkiego, czas mi umknął jak we śnie. Znaleźć tu można i słońce i deszcz, morską bryzę i palący żar, wiatr, ocean, góry, wydmy, wulkany, krajobrazy rodem z Marsa albo i końca świata.


Przytulny domek z małym ogródkiem, na śniadanie rozpływający się w ustach jamon, bielutki kozi ser, świeże bułki i marmolada z pomidorów, potem plażowanie na wietrznym, pustynnym, prawie bezludnym wybrzeżu Corralejo, kolorowe żagle kitesurferów, owoce morza i ryby, krwista tagliata z rukolą w restauracji Azzurro w El Cotillo w towarzystwie regionalnego pysznego wina Castillo de Liria , jednym słowem dolce far niente, sangria, wyciszenie, książki, muzyka i krystaliczny szmaragdowy Atlantyk z czarnymi wulkanicznymi klifami, to właśnie moje ulubione wspomnienia, do tego chcę wrócić.

Fuerteventura jest drugą co do wielkości, najrzadziej zaludnioną i najbardziej dziką z Wysp Kanaryjskich, ale mewy są tutaj grubaśne i sprytne, tak jak wesołe bure wiewiórki niedaleko Betancurii, jedzące prosto z ręki.

Półwysep Jandia z Morro Jable to chyba najbardziej "turystyczne" miejsce na wyspie, ale, paradoksalnie, to właśnie niedaleko stąd jest koniec świata - Cofete - dzika pustelnia z opuszczoną osadą, małym zapiaszczonym cmentarzem i złowieszczą białą sylwetką willi Gustava Wintera u podnóża monumentalnych gór.


Brunatne pustkowia urozmaicają samotne wiatraki gofio; Fuerteventura oznacza mniej więcej "silny wiatr". I tak żałuję, że nie zrobiłam tego, co planowałam przed wyjazdem na wyspę: marzyłam o niekończących się wędrówkach po opustoszałych kozich pastwiskach, o wejściu na Tindayę, o zapadnięciu się w biały piasek wydm na Corralejo.

Nie zdążyłam zapisać w sobie Fuerteventury, pozwoliłam jej uciec piaskiem przez palce.

*Autorem większości zdjęć jest Dominik. Dziękuję.
Nie zgadzam się na kopiowanie zdjęć i wykorzystywanie ich w innych mediach i serwisach.

Session 2 - The Herbaliser Band

Tak, wiem, wiele osób może teraz zakrzyknąć z zażenowaniem: przecież to hip-hop! Niestety, przez wiele osób tak właśnie kojarzone są wydawnictwa wytwórni !K7 oraz Ninja Tune (z którą to The Herbaliser związani byli od początku kariery). A tutaj, na Session 2, mamy do czynienia z prawdziwą acid-jazzową energią! Hip-hop owszem, ale znajdziemy tu również jazz, funk & groove, a nawet pop.
The Herbaliser postanowili nagrać swoje najlepsze kawałki w instrumentalnej wersji niemal bigbandowej i wyszło to naprawdę nieziemsko. Jest to niejako kontynuacja pomysłu zrealizowanego w 2000 roku pod tytułem "Session One".
Świetna optymistyczna muzyka na wstrętne grudniowe wieczory, przy niektórych utworach nogi same podrygują :-).
Dla zainteresowanych poprawieniem sobie nastroju zamieszczam poniższy odtwarzacz, gdzie można przesłuchać całą płytę.

getting old losing soul

wciąż w tym samym miejscu
w betonie po kolana
ściany przechylają się
i wrastają mi w zgarbione plecy
nie wydostanę się

klatka jest mną
ręce zżelaziały w pręty
pordzewiały od łez
wsiąka we mnie noc i krew

nie zaznam spokoju
wciąż muszę patrzeć
szeroko otwartymi oczyma

nie podchodź
za późno
jestem puszką pandory



*obraz pochodzi ze strony www.beksinski.com.pl

Friday chocolate & rum cake

Uwierzcie mi, są ciasta, które zawsze wychodzą. Są jednocześnie łatwe i szybkie w przyrządzeniu. Ale przede wszystkim, co najważniejsze, zawierają w sobie element szczęściogenny: CZEKOLADĘ!
I aromat rozchodzący się po całym domu. Jednym z awaryjnych i właściwie moich ulubionych jest ciasto rumowo-czekoladowe z gruszkami.

Potrzebne:
duża prostokątna blacha, papier do pieczenia, 6 twardych gruszek, 150 g roztopionego i ostudzonego masła, 150 g cukru, 3 jajka, 300 g mąki, 2 łyżeczki proszku do pieczenia, 125 ml mleka, 100 g posiekanej gorzkiej czekolady, 1 łyżka rumu, zapach rumowy, 4 czubate łyżki płatków owsianych, 1 łyżeczka cynamonu, 1 łyżeczka gałki muszkatołowej, 1/2 łyżeczki chili, bułka tarta, cukier puder lub 1 tabliczka gorzkiej czekolady w całości.

Wykonanie:
Jajka w całości zmiksować z cukrem, wsypać przesianą mąkę z proszkiem, dołożyć masło, czekoladę, mleko, rum, płatki owsiane, przyprawy, zapach. Wymieszać dokładnie.
Blachę wyłożyć papierem. Obrać gruszki i pokroić w niezbyt małe kawałki. Nagrzać piekarnik do 180 stopni. W tym czasie kawałki gruszek obtaczać w bułce tartej i gęsto układać na blasze. Na koniec wylać na nie ciasto, wyrównać. Piec około 45 minut. Czas pieczenia zależy od wielkości blachy, im większa blacha tym niższe ciasto i krótszy czas pieczenia.
Na gorące ciasto można pokruszyć tabliczkę gorzkiej czekolady, rozpuści się na wierzchu i zastygnie. Można tez posypać wierzch ciasta cukrem pudrem.
Ciasto jest pulchne, aromatyczne, a dzięki owocom lekko wilgotne. Chili dodaje ostrego posmaku. Do tego już tylko kieliszek nalewki albo koniaku i ... relaks.

BLUSZCZ

W październiku minął rok jak reaktywowano magazyn dla kobiet "Bluszcz", który pierwotnie ukazywał się w latach 1865-1939 jako tygodnik, będąc wtedy jednym z najbardziej prestiżowych wydawnictw dla kobiet. Na jego elitarność z pewnością miały wpływ publikacje takich autorów jak Gałczyński, Asnyk czy Orzeszkowa. Pierwszą redaktorką naczelną była poetka Maria Ilnicka.
Piszę o tym nie bez powodu. Przez lata próbowałam znaleźć dla siebie jakieś kobiece czytadło, bezskutecznie; w obecnych na rynku magazynach irytowały mnie wydumane artykuły o kosmetykach (nigdy sobie żadnych z nich nie kupiłam), "hajendowe" przepisy kulinarne dla żądnych egzotycznych wrażeń (z powodu niemożności zakupu większości składników nigdy żadnego nie wypróbowałam), ekskluzywne sesje modowe, a w działach "kultura" recenzje ograniczające się jedynie do "popowych" i szczególnie promowanych w mediach pozycji. Właściwie mało treści, dużo zdjęć i reklam. Kupowałam takie czasopismo, oglądałam kolorowe obrazki, czytałam 2-3 felietony i jeden wywiad i czasopismo lądowało w koszu. Wyrzucone pieniądze, nie mówiąc o papierze.
Spotkałam jednak "Bluszcz". Przyzwyczajona do magazynów typu "Mój Styl", "Pani", "Zwierciadło", kartkując "Bluszcz" poczułam zmieszanie, ujrzałam bowiem magazyn dla kobiet oparty jedynie na słowie pisanym!
Nie kłuje w oczy reklamami (reklam całostronicowych w ostatnim numerze naliczyłam 9 na wszystkich 172 stron), szata graficzna utrzymana jest w miłym dla mojego oka stylu retro, a co najważniejsze jest naprawdę "do poczytania": mnóstwo recenzji książek, fragmenty powieści, opowiadania, limeryki, felietony, wspomnienia, a nawet zagadki kryminalne do samodzielnego rozwiązania. Wszystko okraszone ilustracjami (tak, ilustracjami, nie fotografiami), głównie autorstwa Haliny Kuźnickiej. I, w co trudno uwierzyć, nie spotkacie tutaj żadnych tak zwanych celebrytów.
Z magazynem na stałe współpracują Bogusław Wołoszański, Dawid Rosenbaum, Izabela Szolc, Katarzyna Grochola, Marcin Brykczyński, Joanna Chmielewska, Bohdan Butenko, Juliusz Machulski, Janusz L. Wiśniewski, Henryk Sawka i wielu innych.
Można się spodziewać, że nie jest to superambitne opiniotwórcze czasopismo, ale chyba nie miało nim być, w punktacji od 1 do 10, daję mu 8. Z pewnością zapełnia pewna lukę na rynku wydawnictw dla kobiet.
Mam jedynie nadzieję, że pismo przetrwa na rynku bez cyklicznych kampanii reklamowych w mediach, bez gratisowych torebek, próbek, bransoletek, hitów disco i setki reklam wewnątrz.
Polecam wszystkim tym, które lubią czytać, niekoniecznie zawsze i wszędzie Noblistów.

Archive, Live in Wrocław, 06.02.2010

Wprawdzie na oficjalnej stronie ani na myspace nie ma jeszcze takiej informacji, ale polskie źródła podają, że 6 lutego 2010 Archive ponownie przyjedzie do Polski zagrać live. Tym razem pojawią się we Wrocławiu w Wytwórni Filmów Fabularnych w ramach cyklu "wROCKfest prezentuje".
Nie wiem jeszcze, kto jest organizatorem koncertu. Trochę teraz żałuję, bo wolałabym jechać na koncert do Wrocławia niż do Poznania, ale cóż, nie było do końca wiadomo, czy zagrają czwarty koncert z rzędu w tym sezonie w naszym smutnym kraju.
A biletów na styczniowy koncert w Poznaniu już nie ma...
Zatem kto chciałby zobaczyć Archive na żywo, a zaręczam, że warto, niech się długo nie zastanawia nad zakupem biletów na wrocławski koncert. Cena biletu to około 120 złotych.

Chyba stałam się psychofanką... ;-)

November dawn

"Najbardziej nienawidzimy tych, których najdotkliwiej skrzywdziliśmy. Boimy się tej naszej winy jak diabli".

pomyliłam się
nie będę cię kochać
nie zamieszkam w domu
który kupiłeś
dla mnie
nie będziemy wybierać koloru pościeli
pomyliłam się

nie tęsknię nie wyczekuję
nie podzielam
tylko mnie mdli
na twój głos w słuchawce
przewracam oczami

czasem mi przykro
że serce mam czarne jak noc


*Cytat pochodzi z reportażu M. Łuszczyny, "Bluszcz", nr 14, Listopad 2009, str. 121.

The Resistance - Muse

Tak, podoba mi się. Dosyć.
Prawie w takim samym stopniu jak "Origin of Symmetry" i "Black Holes and Revelations" (to moje dwa ulubione albumy studyjne Muse).
Podoba mi się między innymi dlatego, bo jest różnorodna i słyszę wiele dobrych wpływów na tej płycie. Wyraźnie słychać na nim inspirację twórczością Queen, od pierwszego przesłuchania trudno tego nie zauważyć ("Resistance", "United States of Eurasia"). Trudno też nie dostrzec wpływów Depeche Mode, np. w utworze "Uprising" czy "Undisclosed Desires", ten ostatni natychmiast stał się jednym z moich ulubionych z tej płyty. Z kolei w utworze "Unnatural Selection" - nie wiem, czy słusznie - słyszę brzmienia System of a Down.
Cóż, zarówno Depeche Mode, SOAD, jak i Queen to z pewnością dobre źródło inspiracji. Chociaż moim zdaniem "The Resistance" momentami niebezpiecznie "trąca" popem: "Uprising", mimo całej swojej "rockowej elektroniki" z powodzeniem, przy dość uporczywej promocji w Radio Zet ;-), mógłby stać się "przebojem".
Muszę się też przyznać, że najbardziej wzięło mnie trzyczęściowe symfoniczne "Exogenesis", ale cóż, proszę wybaczyć tutaj kompletny brak obiektywizmu, w końcu najdłużej w moim sercu siedzi rock progresywny (a tylko na marginesie dodam, że nie sposób nie zauważyć w trzeciej części natarczywego i celowego, zdaje się, podobieństwa do Sonaty Księżycowej Beethovena).
Chciałabym jednak móc w końcu zobaczyć ich na koncercie, przecież podobno jest to jeden "z najbardziej ekscytujących zespołów koncertowych na świecie"...No, i te teorie spiskowe... :-D

Poniżej, dzięki serwisowi Grooveshark, zamieszczam listę odtwarzania The Resistance:

Kraków

Równo rok temu był Kraków.
I było wspaniale. Na to miasto nie ma siły, wciąż chcesz tam wracać.
Na każdym rogu kawiarenka lub knajpa, Rynek zalany turystami, bruk Kazimierza tonący we mgle, a "może to ten deszcz"...
Śledzie po burłacku i pierogi z wiśniami w rosyjskiej knajpie, sushi & sake nad Wisłą, urodzinowe prosecco wypite w piątek w południe, Swing Fenomeno Club on Saturday night...


"Widzę cię, tak, wiem
Nie zrobię więcej zdjęć - tak, wiem..."



I teraz mi żal, że nie ma powrotu do tego, co było.
Tęsknię.

The Antlers & the saddest album ever

The Antlers to młody amerykański zespół, stworzony przez Petera Silbermana w 2006, generalnie zaliczany do alternatywy, indie rocka (independent underground music). Do tej pory wydali cztery studyjne albumy, łącznie z "Hospice" (2009), który jest ich pierwszym koncept-albumem. Jest to opowieść o stopniowej utracie ukochanej osoby umierającej w szpitalu na raka. Obawiałam się znaleźć na tej płycie nadmiar patosu i rzewnych ballad, ale tak się nie stało. Oszczędność formy i bogactwo opisywanych emocji to siła tej płyty. Nie drażni nawet nieco beznamiętny choć melodyjny, shoegazeowy falset wokalisty, który przy tak silnie naznaczonej uczuciowo treści, jest tutaj całkiem na miejscu.
Muzycznie tez jest bardzo interesująco: ja usłyszałam brzmienia ambientu, folku, electropopu, psychodelii, ktoś bardziej wyedukowany na pewno doszuka się więcej.

disillusioning

Nie ma się co oszukiwać, jest listopad.

Nie mam nawet ochoty, by dobrze wyglądać.
Nakupiłam sobie filmów, książek (na tak zwane "jesienne wieczory"), ale nie oglądam, nie czytam, jednocześnie zdając sobie sprawę, że ten bunt nic nie da.
Nie ma takiej siły, by przywrócić słońce do życia. No, nie ma.

Archive - Poznań Alternative Fest - styczeń 2010

Minął tydzień od niezapomnianego koncertu w Warszawie, gdy dowiedziałam się, że niedługo wrócą: a dokładnie 19 stycznia 2010 zagrają kolejny koncert, tym razem w Poznaniu, w Eskulapie, ramach Poznań Alternative Fest.
Oczywiście jadę.
Nie mogłabym przegapić takiej dawki wrażeń: bilety kupiłam na bilety24.pl od razu, jak tylko się pojawiły.
A jutro w końcu, mam nadzieję, kilkakrotnie odkładana premiera Controlling Crowds Part IV...Wprawdzie singiel promujący krążek, tj. "The Empty Bottle" niespecjalnie mnie zachwycił, ale za to "Lines" (...lines lines lalalala lines lines lalalala...)zagrane na koncercie dało mi nadzieję na kolejną muzyczną ucztę.

Warszawa, Stodoła 16.10.2009

I w końcu ich zobaczyłam!
Muszę przyznać, że na żywo brzmią genialnie; po powrocie z koncertu włączyłam płytę... i nagle studyjne nagrania wydały mi się płaskie w porównaniu z koncertowym wykonaniem.
Zagrali praktycznie cały album: Controlling Crowds, Bullets, Words On Signs, Dangervisit, Quiet Time, Collapse/Collide, Clones, Bastardised Ink, Kings Of Speed, Funeral. Zabrzmiały również dwa utwory z nowej płyty, Controlling Crowds Part IV, genialne "Lines" oraz lekko popowe "The Empty Bottle". Na bis muzycy wybrali Londinium, Numb, System oraz Again.
Na koncercie w anonimowych dla mnie wcześniej muzykach ujrzałam ludzi, prawdziwe osoby z krwi i kości, ich sposób poruszania się, gesty i mimikę. I to jest naprawdę bezcenne ;-)
Teraz, słuchając płyty, wiem, czy w danej chwili śpiewa Pollard czy Dave, słyszę gitarę Harrisa, widzę Smileya za bębnami...

lascia ch'io pianga